ಅಮ್ಮ...ಆ ಶಬ್ಧವೆ ಒಂದು ಮಹಾಕಾವ್ಯ. ಮನದೊಳಗೆ ಸದಾ ಜ್ವಲಿಸುವ ಸೊಡರು(ಹಣತೆ). ಹಮ್ಮು ಬಿಮ್ಮಿನಿಂದ ನಾನು, ನನ್ನದು ಎಂದು ನಾವು ಎಷ್ಟೇ ಮರೆದರು, ನಮ್ಮ ಏನೇ ಕೋಪ, ಹತಾಶೆ, ಅಸಹಾಯಕತೆ, ಸಂತೋಷ, ದುಃಖ..ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವಳಮೇಲೆ ಸುರಿದರು ಮೌನವಾಗೆ ಸ್ವೀಕರಿಸುವ, ನಾವು ಭೂಮಿಗೆ ಬರಲು ಕಾರಣೀಕರ್ತಳಾದ ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಜೀವಿ. ತನಗೆ ಎಂತದ್ದೇ ನೋವಿದ್ದರು, ತನ್ನ ಕುಟುಂಬ, ಗಂಡ, ಮಕ್ಕಳು ಸದಾ ಖುಷಿಯಾಗಿರಲಿ ಎಂದು ಬಯಸುವ ಜೀವ.
ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೆಣ್ಣು ಹುಟ್ಟುತ್ತಲೇ ತಾಯಿಯಾಗಿರುತ್ತಾಳೆ. ಒಂದು ಮನೆಯ ಮಗಳಾಗಿ, ಬೆಳೆದು ಮತ್ತೊಂದು ಮನೆಯ ಬೆಳಕಾಗಿ, ಹೊಸ ಸೃಷ್ಟಿಯ ಒಡಲೊಳಗೆ ಹೊತ್ತು, ಜತನದಿಂದ ಭುವಿಗೆ ತಂದು ಅದಕ್ಕೆ ಸುಂದರ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಡುವ ಹವಣಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ, ತನ್ನ ಬದುಕು ಎಷ್ಟೇ ಅದ್ವಾನವಾಗಿದ್ದರು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಕರುಳ ಕುಡಿಗೆ ನೆರಳಾಗಿ, ಸಂಸಾರದ ನೊಗಕ್ಕೆ ಪತಿಯೊಂದಿಗೆ ಹೆಗಲ‍ಾಗಿ ತನ್ನಿಡೀ ಜಗತ್ತೇ ತನ್ನ ಕುಟುಂಬವೆಂದು ಅಪ್ಪಿ, ಅನವರತ ಶ್ರಮಿಸುತ ಬದುಕುವ ತ್ಯಾಗ ಜೀವಿ ಅಮ್ಮ ಎಂಬ ಅಮೃತ.
ಅಮ್ಮ...ಅದೊಂದು ಪದವಿಯಲ್ಲ. ಜವಾಬ್ದಾರಿ..! ಅದೊಂದು ಸುಂದರ ಜಗತ್ತು. ಪ್ರತೀ ಹೆಣ್ಣಿಗು ತಾನು ಮತ್ತೊಂದು ಜೀವದ ಉಗಮಕ್ಕೆ ಕಾರಣಳಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬುದೆ ಸಂಭ್ರಮದ ಕ್ಷಣ. ಅವಳಿಗೆ ಅಲಂಕಾರಗಳು ಬೇಕಿಲ್ಲ, ಹೊಗಳಿಕೆಗಳು ಬೇಕಿಲ್ಲ, ಸುಪ್ಪತ್ತಿಗೆಯ ಆಸೆಯಿಲ್ಲ, ಹಿಡಿಯಷ್ಟು ಪ್ರೇಮ ಹರಿಸಿದರು ಸಾಕು ಕರಗಿಬಿಡುವ ಮುಗ್ಧಜೀವಿ. ಅಮ್ಮ ಎಂಬ ಶಬ್ದ ತನ್ನ ಕಂದನ ಬಾಯಿಂದ ಕೇಳಲು ಹಾತೊರೆಯುವ ಚಾತಕ ಪಕ್ಷಿ, ಕೇಳಿದೊಡನೆ ತನ್ನ ನೋವೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಬಿಗಿದಪ್ಪುವ ಮಮತೆಯ ಕಡಲು.
ಅರುಣೋದಯದಿಂದ ಹಿಡಿದು ಇರುಳಿನ ಚಂದ್ರೋದಯದವರೆಗು ಪ್ರತಿ ಕ್ಷಣವ ತನ್ನವರಿಗಾಗಿ ಮೀಸಲಿಡುವವಳು. ಕ್ಷಮಿಸುವವಳು, ಅವಳೆಂದರೆ, ಹುಸಿ ಮುನಿಸಿಕೊಂಡರು ಧಾವಂತದಿ ಬಂದು ತುತ್ತುನುಣಿಸುವವಳು, ಅವಳೆಂದರೆ, ತುಸು ಎಡವಿಮುಖ ಕಿವುಚಿದರು ಆಂತರ್ಯದ ಕೂಗಿಗೆ ದನಿಯಾಗಿ ಕೈಹಿಡಿಯುವವಳು. ಪ್ರೀತಿ ತೋರಲು ತನ್ನ ಗರ್ಭದಲಿ ಜನಿಸಿದ ಕೂಸೆ ಅಲ್ಲ, ಅತೀ ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಯಾರೇ ಅಮ್ಮ ಎಂದು ಹಂಬಲಿಸಿದರು ಆಸರೆಯ ಹಸ್ತ ಚಾಚುವ ಆಲದ ಮರದಂತವಳು, ನೆರಳಂತವಳು, ಲಾಲಿ ಹಾಡಿನಂತವಳು, ಪಾಠ ಕಲಿಸುವ ಬದುಕಿನಂತವಳು...ಎಲ್ಲೆಯಿಲ್ಲದ ಆಗಸದಂತವಳು.
ಅಳುವ ಕಂದನಿಗೆ ಕೈತುತ್ತ ನಿಡಲು ಚಂದಮಾಮನನ್ನು ಕಲ್ಪನೆಯಲೆ ಕೈಗೆ ತಂದಿಡುವ ಮಾಯಗಾತಿ ಅವಳು. ನೋವನ್ನೆಲ್ಲ ಮರೆಸಿ ತಂಪನೀಯುವ ಮಡಿಲಾದವಳು, ಮೊಗೆದರು ಮುಗಿಯದ ಅಚ್ಚರಿ ಅವಳು..!
ಒಂದು ಮಗುವಿನೊಟ್ಟಿಗೆ, ಒಬ್ಬ ತಾಯಿ, ಒಬ್ಬ ಅಪ್ಪ, ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ, ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ, ಅಜ್ಜಿ, ತಾತ, ಹೀಗೆ ಇಡೀ ಕುಟುಂಬವೊಂದು ಹೊಸದಾಗಿ ಜನ್ಮ ತಳೆಯುತ್ತದೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ಬಂಧಗಳ ಹುಟ್ಟಿಗು ಸಮಾನ ಕಾರಣವಾಗುವ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಗೌರವಿಸೋಣ. ಕೇವಲ ಒಂದು ದಿನದ ಆಚರಣೆಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸದಿರೋಣ..!
-By ಪಲ್ಲವಿ ಚೆನ್ನಬಸಪ್ಪ